GROOT HART

Een dag met Stichting Groot Hart: “Een lichtpuntje voor de hele familie”

Het is een zonnige dag op het Circuit Zandvoort. De pitboxen zijn gevuld met de pitcrew die druk bezig is om zich voor te bereiden op de race. Uit alle kanten van Nederland zijn families naar het circuit gekomen.

De eerste familie is al aangekomen in de RedBull Lounge, die zich al snel vult met families en kinderen. Er staan bakken met snoepjes en frisdrank voor ze klaar. “En kijk, daar staat Max Verstappen”, zegt een vrijwilliger. Het is de pop van Max Verstappen: “Ik dacht dat het de echte was”, lacht het meisje. Dat is het helaas niet, maar echt teleurgesteld zijn ze niet, met de race die op ze wacht. Ze mogen namelijk een ritje maken in een echte raceauto! Maar het is eerst tijd om het circuit te verkennen.

VIP-ketting

De kinderen krijgen een duidelijke uitleg, en een VIP-ketting met een rood shirt van Stichting Groot Hart. Ik loop mee met de familie van Melle (10) uit Doorn. Ze gaan eerst naar beneden om de pitboxen te bekijken. Het geluid van de racende auto gaat voorbij. “Weet je dat je hebt gestaan waar niemand anders zomaar mag staan”, zeg een vrijwilliger enthousiast tegen een meisje dat net een kijkje heeft genomen in de pitbox. Ook de familie van Melle met zijn twee broertjes, Tieme (8) en Lieuwe (5), lopen naar binnen. Lieuwe (5) vindt het racen nog een beetje eng, maar kijkt enthousiast naar de raceauto’s waar ze nu zo dichtbij mogen komen.

Wat ertoe doet

“Ik zou zelf niet durven racen”, vertelt de vader van Melle. “Het was het idee van zijn moeder.” Het weekend vooraf kwam zij met het idee en ze zijn gelijk gegaan. Melle heeft een spierziekte. “We kwamen erachter toen hij 2 jaar was. Dan staat je leven op zijn kop.” Sinds een jaar zit Melle in een rolstoel. De zorgen waar hij over vertelt maken snel plaats voor de mooie momenten. “Ik kijk nu anders naar de wereld”, benadrukt de vader. “Het was heel naïef om te denken; dat overkomt mij niet. Het kan iedereen overkomen. Het positieve is, dat we nu veel bewuster leven. Ik weet wat belangrijk is en schat dingen op waarde. Dat had ik eerst niet. Ik ben nu veel dankbaarder.” Hij legt uit dat dat soms lastig is om te begrijpen. “Dan hoor je dat andere ouders zich druk maken om vakanties of druk zijn met het werk. Dan denk ik; waar maak je je druk om. Dat snap je pas als je zoiets zelf meemaakt. Je beseft dan veel meer wat ertoe doet; de momenten met je kinderen”, zegt hij met een glimlach.

 

Twee gezinsbegeleiders lopen met de familie mee naar het uitzichtpunt op het dak, die uitkijkt op het circuit. “Nog één uurtje”, klinkt het. Dan zijn zij aan de beurt. Je kan zien dat de spanning oploopt bij de kinderen en de ouders. Eén van de gezinsbegeleiders is voor het eerst mee. “Ik weet eigenlijk niks van formule 1, maar om dit zo te zien is wel gaaf”, vertelt ze. Ze loopt mee met een vrijwilliger die het al jaren doet en legt uit waarom ze dit is gaan doen: “Ik vind het mooie aan Groot Hart dat het voor het hele gezin is. Je ziet dat ook ouders ontzorgd worden.”

“Ik reed wel 199 km/u!”

Dan is het eindelijk tijd! De families hebben zich verzameld in de pitbox. Ouders staan klaar met truien waarop staat: ‘Team Super Seff’. Dit om Seff te supporten die kanker heeft overleefd. De helmen gaan op, de kinderen stappen in de auto’s en de motoren gaan aan. “Hij is vijf jaar, dat is toch super stoer”, zegt een vader als hij zijn zoon in de auto ziet wegrijden. Ook Melle wordt de auto in gezet. Samen met de coureur racet hij met piepende banden weg. “De snelste start van allemaal!”, zegt de coureur achteraf. Als het eng wordt houdt de coureur even zijn hand vast. Maar; “de volgende keer wil ik nog wel harder”, zegt Melle als hij weer is uitgestapt. Een andere moeder wacht vol spanning: “Ik ben zo benieuwd wat ze ervan vond.” Haar dochter komt aan en geeft met een brede grijns een high five: “Ik reed wel 199 km/u!” Ook de andere kinderen komen enthousiast de auto uit. “Als ik dit op school vertel wil iedereen met me spelen en gaan ze allemaal vragen of ze ook een keer mogen.”

Lichtpuntjes

Na afloop is de RedBull Lounge uitgerust met schalen broodjes en warme snacks. Iedereen heeft wel trek gekregen na de spannende rit. De dag wordt afgesloten met een uitreiking van de oorkondes. “Wie kan de gekste bek trekken?”, vraagt de coureur. Het is de bedoeling dat ze met een gekke bek op de foto gaan. Alle kinderen, die misschien niet durfden of graag nog een keer willen, mogen terugkomen. Ook mag van de coureurs iedereen op de terugweg naar de Mac Donalds, maar hier moeten de ouders nog even over nadenken. Als afsluiting krijgen de vrijwilligers een groot applaus. Eén tip van een jongen die eerst niet durfde is; “Gewoon doen!” Een moeder bedankt de gezinsbegeleiders: “Dit zijn de lichtpuntjes voor het hele gezin!”

De vrijwilligers sluiten de dag af in de RedBull Lounge. Eén vrijwilliger komt uit Zeeland. “Soms rij ik zelfs helemaal naar het circuit in Assen.” Hij vertelt waarom hij dit werk doet. “Vrienden verklaren mij voor gek. Natuurlijk ben je na zo’n heel weekend moe. Het klinkt misschien gek, maar ik rij terug met zoveel meer energie.” Een andere vrijwilliger herkent zich hierin en vertelt over een ervaring met een jongen die het leven niet meer zag zitten. “Het verschil met hoe hij de auto in ging, en er weer uit kwam was heel groot. De jongen stapte enthousiast uit en vertelde over zijn dromen en dat hij ook wilde gaan racen.” Sommige mensen zijn verbaasd, want ze zien het als onbetaald werk, maar zij ziet dat niet zo. “Bij vrijwilligerswerk is dat anders, je wordt rijk op een hele andere manier.”

Auteur: Marije Arends

Fotografie: Mick de Jong

Racebelevenis

STEUN GROOT HART

Hoe kun je ons steunen?

Met jouw hulp kunnen we het hart van onze stichting gezond houden en in de toekomst nog meer kinderharten sneller laten kloppen. Daarom is een financiële bijdrage altijd welkom.