De geur van verbrand rubber en rook uit de uitlaten. Het is een zonnige dag op het circuit in Zandvoort. De race is al begonnen. Langs de rij van 24 pitboxen raast het geluid van de motoren voorbij. Vandaag is een dag waar veel kinderen een lange tijd naar uit hebben gekeken. In de pauze is het namelijk hun beurt om in een échte raceauto te stappen.
VIP-ketting
Het is 9.00 uur ‘s ochtends en de vrijwilligers bereiden zich voor op de komst van de kinderen en hun families, die vanuit alle hoeken in Nederland hier naartoe zijn gereisd. Voor elk gezin staat er één begeleider klaar om ze op te vangen. ‘Zorg dat je er gelijk bent als ze aankomen’, klinkt het. Het is de bedoeling dat de gezinnen een zorgeloze dag hebben.
Al snel vult pitbox 14 zich met enthousiaste kinderen en hun families. De kinderen krijgen allemaal een rood shirt van Stichting Groot Hart en een VIP-ketting, want ze zijn hier op een plek waar je niet zomaar mag komen. Een goed moment om alvast te kijken hoe het voelt om in de auto’s te zitten.
Niet vanzelfsprekend
De familie van Quinn (12) en Lyam (9) lopen het dak op om achter de reling uit te kijken naar de race die bezig is. ‘Het was zijn oma’s idee’, vertelt de moeder van Quinn en Lyam. ‘Ik zag het op TV voorbijkomen en dacht gelijk aan Quinn’, zegt hun oma. Ze had gelijk gebeld, maar had eigenlijk eerst toestemming willen vragen aan zijn ouders. ‘Maar ze waren er gelukkig heel enthousiast over.’ De vader van Quinn is een groot Formule 1 fan. Net als de andere vaders zou hij ook graag een ritje maken. Maar een nog groter cadeau is deze ervaring met zijn kinderen delen. Dat vinden hun opa en oma ook. Ze zijn helemaal vanuit het zuiden hiernaartoe zijn gereisd. ‘Er is zoveel liefde hier’, zegt hun oma, haar gezicht straalt uit wat ze zegt. ‘Als een kind ziek is, is de hele familie ziek’, legt ze uit. Dat is soms moeilijk om te begrijpen voor andere mensen. ‘Soms vergeten we dat het allemaal niet vanzelfsprekend is’, benadrukt ze.
Duim omhoog
Sommige kinderen vinden het nog wat eng en anderen kunnen niet wachten. ‘Mogen we al?’ Het is tijd om helmen te passen en Julian (10) komt net terug met zijn helm. ‘Nog 23 minuten’, laat een vrijwilliger weten. In samenwerking met een andere organisatie laat Stichting Groot Hart zijn droom uitkomen; een weekendje naar Zandvoort en racen in een echte raceauto. Zijn ouders controleren nog even of hij weet hoe hij kan aangeven wanneer hij langzamer wil. Als het tijdens het racen toch een beetje te eng wordt, kun je je duim omlaag doen. Het is daarbij wél belangrijk om op het been van de coureur te slaan, anders merkt hij je duim niet op. Duim omhoog is; het mag wel harder. Julian lijkt niet bang en houdt zijn duim de lucht in. Hij kan niet wachten om te gaan.
Dan is het eindelijk tijd. De motoren worden gestart. Vanuit de auto geeft een meisje nog een laatste duim omhoog naar haar ouders die langs de kant staan. ‘Die blik op hun gezicht, daar doe je het voor’, vertelt een coureur eerder op de dag. Onder haar helm ‘lachen’ haar ogen. De auto’s schieten ervandoor en de vaders glunderen. ‘Van tevoren is het spannend, maar als je eenmaal rijdt heb je niet door hoe snel je gaat’, legt een vrijwilliger uit. De weg bestaat uit scherpe, soms onverwachte bochten, waar met slippende banden wordt gereden met een snelheid van wel 180 km per uur.
Onvergetelijke dag
Na de race is het tijd om bij te komen met broodjes knakworst. ‘Dit is toch het mooiste wat er is’, vertelt Vincent, een van de coureurs, tussen alle grappen door. Hij is de voorzitter van Stichting Groot Hart en vertelt over de reden waarom hij dit is gaan doen; ‘Er gebeurt soms zoveel in die families. Ik kan ze niet allemaal beter maken, dus geef ik ze deze dag en hoop ik dat ze het naar hun zin hebben.’
Alle kinderen staan trots met een oorkonde in hun hand; op de foto met de coureur, de gezinsbegeleider en Max Verstappen. Tenminste, de plastic versie van Max. ‘Wie vond het niet leuk?’ De kinderen zijn stil. ‘Dus iedereen vond het leuk?’ ‘Ja!’, roepen de kinderen nu in koor. Als tip krijgen de ouders mee om vooral niet te luisteren naar hun kinderen als ze terug naar huis rijden, want die zijn nu een hele andere snelheid gewend.
De dag wordt afgesloten met een groot applaus voor de kinderen, de coureurs en de vrijwilligers. Een geslaagd pinksterweekend, waar vrijwilligers zich met een groot hart inzetten om deze kinderen een onvergetelijke dag te geven. En een goed verhaal om mee op te scheppen in de klas!
Auteur: Marije Arends
Fotografie: Happytogetherfotografie
